Het is oorverdovend stil…
Diep verlangen om de plek te voelen
Zet mij op een steen
Nodigt me uit om te luisteren
naar wat ze te vertellen heeft

Een witte schaduw
Geruisloos over mijn hoofd
Vertelt me dat mijn aanwezigheid is opgemerkt
De houten spanten
Spannen zich boven mij
liefdevol dragen ze de ruimte
Een geruststellend ritme
van elke balk die de ander ondersteunt
in een moeiteloosheid
die alleen te voelen is
als het buiten waait

ze kreunt, en zucht
draagt en transformeert
en dan opent zich de belofte
de zon die opkomt
en haar hele wezen tot goud maakt
En daar, als beschermer van de plek,
kijkt de kerkuil onverstoord in de verte
Alsof hij kan zien, wat nog niet is geopenbaard
en even geruisloos als hij gekomen is
verdwijnt hij in de schaduw
De uil en deze plek
Ineens weet ik het zeker
Hij zal blijven
totdat hij anders verkiest.